دوستی می گفت: یه متنی نوشته بودم برای سایتی خبری. وسط متن نوشته بودم «هستیِ هایدگر». ویراستار محترم تغییرش داده بود به «هستی‌هایِ دیگر».
احتمال می‌دم کار این #ویراستیار داغون باشه. هستی ها رو به هم چسبونده و بقیه نویسنده رو جدا کرده.
دوستان دیگر در این باره نوشته بودند:
عهد کردم که دگر می نخورم در همه عمر
به جز از امشب و فردا شب و شب هایدگر
در فیلم «اسرار رسمی» که براساس یک داستان واقعی نوشته شده یه فاجعه بزرگ به همین سبک از جانب ویراستار رخ میده
اگر مخاطب عمومی بوده، جا داشته جلوی هایدگر بنویسی (فیلسوف آلمانی معاصر) و خب چنین خطایی هم رخ نمی‌داد.
هنگام نوشتن متن کلمات و نام های خاص را باید در گیومه قرار دهید و بنویسید "هستی هایدگر" یا " تابلوی گویا" اگر این کار راکتی ویراستار حق تغییر آن را ندارد مگر آن که با نویسنده مشورت (چک) کند
من در مقاله ای به نقلی از شاه اسماعیل صفوی آورده بودم که به عون الله تعالی همه را شیعه می کنیم. ویراستار تغییرش داد به من به عنوان الله تعالی! کفری به او نسبت داد که نظیر نداشت!
تا این حد پرت؟ :))
اگر می‌نوشتی «هستی» هایدگر، احتمال اینکه دچار خطا شه، کمتر بود.
این اتفاق لزوماً از بی‌دانشی ویراستار رخ نداده، بلکه خطا توی روند کار اتفاق افتاده، اما اینکه دوستان نویسنده و مترجم چپ‌وراست سوتی‌های ویراستارها رو با تنفر جار می‌زنند کم‌کم وادارم می‌کنه متون مشعشع جمعی از نویسندگان و مترجمان محترم رو قبل و بعد از ویرایش خدمت‌تون عرضه کنم.
متأسفانه این خطا احتمالاً طی این روند رخ داده: فونت به‌هم‌ریخته‌ی فارسی + نرم‌افزار ویراستیار یا هر جور ماکرو روی ورد (دومی محتمل‌تر) + به‌کارگیری نمونه‌خوان ناوارد. حالا شما خوشحال باش از اینکه توئیت‌تون پنج‌هزار بار ریتوئیت میشه.
ویراستار باید خود متخصص آن متن باشد و در هر حال با وجود ویرایش خود نویسنده باید متن را بخواند و تأیید کند به‌ویژه اگر ویرایش از روی مانیتور باشد با حجم بالا ممکن است اعصابش به هم ریخته و چشمش خطا کند. سردبیر بدون تأیید نهایی نویسنده حق ندارد متن را منتشر کند.
استادمون میگفت یه مقاله نوشته(موضوعش یه ربطی به ادبیات قدیم انگلستان داشت)، ویراستار بعد اتمام کار گفته استاد از شما بعیید بود، خیلی جاها نوشته بودید thee، درست کردم نوشتم the!
